Memoriał Im Janusza Kozłowskiego

KRÓL STRZELCÓW: Mateusz Lubański (LO Nr XIV) – 15 bramek

KRÓL STRZELCÓW: Michał Zdrojewski (LO Nr III) – 8 bramek

2007/2008

KRÓL STRZELCÓW: Paweł Brzeziński (LO Nr I) – 20 bramek

2005/2006

DZIEWCZĘTA

Królowa strzelców: Dagmara Podziemska LO nr XIV – 10 bramek

CHŁOPCY

Król strzelców: Daniel Piłat LO nr III – 11 bramek MVP:Paweł Furmanowski LO nr III

2004/2005

DZIEWCZĘTA

Najlepsza zawodniczka turnieju: KAROLINA SAMOŁYK (LO nr X)

Najwięcej bramek zdobyły:

1. SAMOŁYK (LO nr X) – 7 bramek
2. TARCZYŃSKI (LO nr X) – 5 bramek2. TUDUJ (LO nr X) – 5 bramek2. SCHINDLER (LO nr III) – 5 bramek2. SIKORSKA (LO nr III) – 5 bramek

CHŁOPCY

Najlepszy zawodnik turnieju: DANIEL PIŁAT (LO nr III)

Najwięcej bramek zdobyli:

1. SOKOŁOWSKI (LO nr I) – 12 bramek
2. MASZKIEWICZ (LO nr III) – 7 bramek
3. GRABOWSKI (LO nr III) – 5 bramek
   3. GRZESIŃSKI (LO nr I) – 5 bramek
   3. GRZĘDZIŃSKI (LO nr X) – 5 bramek
   3. PIENIĄDZ (LO nr X) – 5 bramek
   3. ZAJĄC (LO nr X) – 5 bramek

2003/2004

DZIEWCZĘTA

CHŁOPCY

Gratulujemy zarówno zwycięzcom, jak i wszystkim uczestnikom Memoriału.

2001/2002

CHŁOPCY

KRÓL STRZELCÓW:Tomasz Bigosiński LO nr I – 17 bramek

DZIEWCZĘTA

KRÓL STRZELCÓW : Agnieszka Kowal LO nr III – 8 bramek

Wspomnienie

Śmierć – ta największa tajemnica życia ludzkiego, zawsze skłania do głębokiego namysłu nad jego sensem, budząc jednocześnie uczucia takie, jak bunt i lęk. Śmierć profesora Janusza Kozłowskiego poruszyła nas szczególnie, bo jej nieoczekiwane przyjście było tak bolesne, jak radosna nadzieja na Jego powrót do zdrowia po udanej, choć ryzykownej operacji.

Wszyscy, którzy się z nim zetknęli w kontaktach mniej lub bardziej oficjalnych, i ci którzy spotykali się z nim na co dzień wiedzą, że budził szczególny rodzaj czułości. Był nieśmiały, a jednocześnie otwarty i bezpośredni, pokorny i pełen poczucia własnej godności. Umiał przyjąć każde skierowane do siebie drgnienie uczuć z powagą człowieka szanującego ludzkie serce i z prostotą kogoś bliskiego, kim natychmiast się stawał. Ten łagodny i nieśmiały człowiek dawał nam poczucie bezpieczeństwa i uczuł prostoty we wzajemnych kontaktach. Pracował z zapałem ciesząc się życiem takim, jakie jest, bez roszczeń i utyskiwań. Był żywą, bardzo istotną cząstką szkoły, którą przez blisko dwadzieścia lat współtworzył, angażując całą swoją odpowiedzialność, troskę i zawodową ambicję.

Cieszył się sympatią uczniów, ich autentycznym przywiązaniem i przyjaźnią, które zaowocowały bliskimi kontaktami trwającymi aż do końca jego życia. Nie wychowywał swoich uczniów przemówieniami, był po prostu zawsze do ich dyspozycji. Opiekował się nimi na wycieczkach, na spływach kajakowych i w szkole. Pojmował, jak wytrawny psycholog, wszystkie trudności młodego wieku i traktował je z wyrozumiałością. Nie umiał się złościć, czasem się martwił. Nie przesadzał nigdy w ocenie różnych szkolnych incydentów, a swoją łagodnością przywracał właściwą miarę emocjom, w które obfituje życie szkoły.

Odszedł 22 sierpnia 1991, zostawiając nam w spadku miłość do siebie. Wierzę, że ta miłość jest również jego kapitałem w świecie, do którego odszedł. Ta świadomość odkrywa najgłębszy sens wspomnienia o nim, bo jest szansą na kontakt ze światem, do którego odszedł, wierząc przecież, że tam miłości się nie trwoni. Gdy tymczasem osacza nas tęsknota za jego ciepłem i serdecznością, pojawia się również nadzieja, że uczucie to przetwarza się w dobro, które jest fundamentem prawdy i w naszej rzeczywistości, i w świecie, do którego odszedł świętej pamięci profesor Janusz Kozłowski.

Ewa Bochman

Długoletni nauczyciel wychowania fizycznego w III Liceum Ogólnokształcącym, absolwent Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Jeszcze przed ukończeniem studiów, w 1972 r. podejmuje pracę w SP nr 13, po ukończeniu w SP nr 31. Życie swoje jednak związał z jednym miejscem pracy – III Liceum Ogólnokształcącym. Poza typowymi zajęciami dydaktyczno-wychowawczymi, w których stosował najnowsze zasady dydaktyki, dobór metod itd., stworzył i rozwijał szeroką działalność pozalekcyjną, którą śmiało można określić jako Jego specjalność. Obserwując zachowanie młodzieży, jej potrzeby ruchowe odrzucił prowadzenie sekcji specjalistycznych z poszczególnych dyscyplin sportu, tworząc funkcjonujące do dzisiaj Szkolne Igrzyska Sportowe. Początkowo rozgrywki odbywały się w kilku dyscyplinach, by od ok. 20 ostatnich lat rozszerzyć je do 16. Do organizacji, sędziowania SIS, a także imprez międzyszkolnych, organizowanych przez Międzyszkolny Ośrodek Sportowy, Szkolny Związek Sportowy angażuje Młodzieżowych Organizatorów i Sędziów Sportowych, szkolonych na wyjazdowych, prowadzonych rokrocznie kursach. Swoją działalnością, nowatorstwem zjednał sobie nie tylko młodzież ale także dyrekcję szkoły, władze oświatowe, które w dowód uznania wielokrotnie wyróżniały Go nagrodami, odznaczeniami.

Był autorytetem dla uczniów, dla nich też potrafił zrobić wszystko. Prowadził spływy kajakowe, zimowiska, nawiązywał współpracę z sekcjami sportowymi, zakładami pracy, organizował wszystko to, co nazywa się życiem sportowym, co pozwalało wyzwolić z młodzieży ich szeroko pojętą aktywność ruchową i organizatorską.

Swoim bardzo dużym zaangażowaniem i wiedzą oddziaływał na cały zespół nauczycieli wychowania fizycznego. Razem z nimi doprowadził do znaczących sukcesów Szkolny Klub Sportowy „Znicz” w różnych dyscyplinach sportowych na szczeblu województwa i ogólnopolskim. Pod Jego wodzą rozpoczyna się trwający do chwili obecnej ciąg sukcesów i uznania pracy nauczycieli wf, młodzieży w konkursie „Sport dla każdego”.

Był współtwórcą zwycięstw na szczeblu dzielnicy i województwa we współzawodnictwie na najbardziej usportowioną szkołę.

Miał przed sobą wiele planów i… życia. Odszedł niespodziewanie 22.08.1991 r.